Η Πιπίνα Δέσποινα Ιωσηφίδου-Elles
γεννήθηκε στα Γιάννινα από Μικρασιάτες γονείς, οι οποίοι
κατέφθασαν στην Ελλάδα σε νηπιακή ηλικία.
Οι οικογένειες των γονέων
της εγκαταστάθηκαν στην Ηγουμενίτσα. Εκεί μεγάλωσαν και
οι γονείς της, γνωρίστηκαν μεταξύ τους και παντρεύτηκαν σε
νεαρή ηλικία. Νιόπαντροι ήρθαν και εγκαταστάθηκαν μονίμως
στα Γιάννινα, όπου ο πατέρας της, Παναγιώτης Ιωσηφίδης,
άνοιξε ραφείο αρχικά και αργότερα έχοντας πάρει το δίπλωμα
κοπτικής-ραπτικής στην Αθήνα, το μετέτρεψε σε
εμποροραφείο-διδασκαλείο κοπτικής-ραπτικής. Ήταν Από τους
καλύτερους δασκάλους της εποχής του, άφησε όνομα στη γενιά
του και στην επόμενη, καθώς εργάστηκε έχοντας διαρκώς
νέους μαθητές –καλφάδες-, που με τη σειρά τους απέβησαν
αντάξιοι του δασκάλου τους και μάλιστα κάποιοι από αυτούς
ασχολήθηκαν με τη βιομηχανία μαζικής κατασκευής αντρικών
ενδυμάτων και άλλων αντρικών ειδών, κτλ. Η μητέρα της
έγινε υφάντρα, καθώς για τα παιδιά που αγαπούσαν τα
γράμματα ήταν αδύνατη η μέση εκπαίδευση στην ελληνική
επαρχία, στους χρόνους εκείνους (δεκαετία του 1920),
ιδιαίτερα για τα παιδιά των Μικρασιατών και Ποντίων
προσφύγων, τη στιγμή που προείχε ο αγώνα για την
επιβίωση. Ο πατέρας της μητέρας μου άφησε την τελευταία
του πνοή στην Κύπρο. Ο άνδρας είχε διατελέσει εισαγγελέας,
καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, και είχε αρρωστήσει
μετά από τον διωγμό τους από την αγαπημένη τους γη, τη
μόνη που είχαν γνωρίσει.
Τα πράγματα άλλαξαν κάποια
στιγμή όταν χρησιμοποιώντας τα λιγοστά εφόδια που τους
είχε επιτραπεί ν’ αποκτήσουν στην πάμφτωχη ελληνική
επαρχία (Ηγουμενίτσα- Θεσπρωτία) μετακόμισαν στα
Ιωάννινα.
Εκεί γεννήθηκε η
Πιπίνα-Δέσποινα και τα αδέρφια της και αυτή την πολιτεία
της Ηπείρου, γνώρισε ως ιδιαίτερη πατρίδα της. Εκεί
μεγάλωσε και πήγε στο σχολείο -από τη στοιχειώδη μέχρι και
την Πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Υπήρξε ένα από τα τυχερά
παιδιά των Ιωαννίνων. Τη στοιχειώδη εκπαίδευσή της την
έκανε στην Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία, που σαν πρότυπο
σχολείο και για την άσκηση των φοιτητών του Διδασκαλείου
του ομώνυμου ιδρύματος, απαρτιζόταν από τέσσερα δημοτικά
σχολεία: το Εξατάξιο, το Τετρατάξιο και δύο μονοτάξια.
Το σχολείο είχε τη
δυνατότητα να παρέχει στους μαθητές της εποχής πέρα από τη
θεωρία των μαθημάτων και την πράξη. Η χειροτεχνία
συμπεριελάμβανε εργασία με πηλό και ξυλογλυπτική, η
τελευταία κυρίως για τα αγόρια. Ενθαρρύνονταν επίσης το
σημερινό ορεγκάμι και στο Θέατρο Σκιών. Πέρα από τη
ζωγραφική και το τραγούδι σε σόλο ή σε χορωδία, η σωστή
ανάγνωση, η απαγγελία και η υποκριτική του Θεάτρου ήταν
στο πρόγραμμα. Η φυσική αγωγή ήταν υψηλού επιπέδου, και οι
ασκήσεις ή οι ομαδικές δραστηριότητες, όπως η
σκυταλοδρομία, το τρέξιμο, το άλμα σε ύψος και μήκος, και
διάφορα άλλα παιχνίδια και επιπλέον οι δημοτικοί χοροί,
ήταν τα απαραίτητα στοιχεία που συμπεριλαμβάνονταν σε
αυτή.
Το ξακουστό γαϊτανάκι
χορευόταν στις αποκριές όταν ντυμένοι οι μαθητές
επιδίδονταν στο χορό και στο τραγούδι στη μεγάλη αυλή του
σχολείου. Η παρέλαση των μαθητών ντυμένων στα ναυτικά
ήταν μία όμορφη εκπαιδευτική εμπειρία και ήταν προνόμιο
των δύο τελευταίων τάξεων του Δημοτικού σχολείου.
Οι εκλεκτοί και μάλλον
αυστηροί δάσκαλοι επέβλεπαν τη συμπεριφορά των μαθητών
προς τους μεγαλύτερους με σχολαστικότητα, και επιπλέον
παρακολουθούνταν και επιβραβεύονταν ή μνημονεύονταν για
προσοχή και διόρθωση, η μεταξύ των μαθητών, συμπεριφορά.
Ακαδημαϊκοί στόχοι ήταν η σωστή ανάγνωση, η κατανόηση των
κειμένων της λογοτεχνίας ή της ποίησης, η ορθογραφία, η
έκθεση και τα μαθηματικά. Αυτά ήταν τα κεφάλαια στα οποία
δινόταν προσοχή και όσοι από τους μαθητές δεν κατόρθωναν
να ανεβούν στο απαιτούμενο επίπεδο, διαγράφονταν
υποχρεωτικά από ετούτο το Πρότυπο σχολείο. Ο κατώτερος
βαθμός που επιτρεπόταν στα ενδεικτικά ήταν το Οκτώ, και
άριστα ήταν το Δέκα.
Εδώ λοιπόν μπήκαν οι βάσεις για την
μετέπειτα εκπαίδευση της Πιπίνας Δ. Ιωσηφίδου
Elles.
Ακολούθησε η Μέση Εκπαίδευση στο Γυμνάσιο Θηλέων Ιωαννίνων
και τέλος η εισαγωγή και φοίτησή της στη Φιλοσοφική Σχολή
με κλασσική κατεύθυνση, στο νεοδρυθέν το 1964-1965
Πανεπιστήμιο
Ιωαννίνων υπό την αιγίδα του
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ολοκλήρωσε την τετραετή
φοίτησή της από το 1964-1965 ως και το 1967-1968.
Το 1968, τελειόφοιτος πλέον, γνώρισε από
φίλους τον Γεώργιο
Elles,
που είχε επισκεφτεί τη γενέτειρά του για διακοπές, τον
υπανδρεύτηκε και τον ίδιο χρόνο αφίχθησαν στο Σύδνεϋ.
Στο τέλος του 1968 ίδρυσε και δίδαξε το
μοναδικό και μονοτάξιο Ελληνικό σχολείο του Balmain,
γνωστό προάστιο του Σύδνεϋ, υπό την αιγίδα της Ελληνικής
Ορθόδοξης Κοινότητας του Σύδνεϋ και του
NSW.
Την περίοδο 1974-1979 υπήρξε ιδρυτικό μέλος
και καθηγήτρια, στο Πρώτο Γυμνάσιο του Σύδνεϋ, που
λειτούργησε στο Ελληνική Κοινότητα του Αγίου Ιωάννη στην
Parramatta NSW.
Το 1994-1996 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο
της Νέας Αγγλίας με
B.A.
στη Νεοελληνική Λογοτεχνία.
Το 1997 συνέχισε με σπουδές για το πτυχίο
του
Master of Arts
στο Πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ και αποφοίτησε τον ίδιο
χρόνο. Η διατριβή της Το παροικιακό Θέατρο υπό την
αιγίδα της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας, έγινε
βιβλίο, το οποίο παρουσιάστηκε στις 17 Απριλίου 2002 στο
Σύδνεϋ.
Το 1998 συνέχισε στο Πανεπιστήμιο του
Σύδνεϋ τις σπουδές της για το
Master of Philosophy
και στο 2ο εξάμηνο ανήλθε στο
Ph.D
(Διδακτορικό). Το 2002 έχοντας ολοκληρώσει το πρώτο σχήμα
της διατριβής της, διέκοψε και η ανάληψή του και συνέχειά
του μετετέθη στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του τρέχοντος
αιώνα. Η διδακτορική της διατριβή δεν κατετέθη ακόμη.
Στις 23 Ιανουαρίου του 2002
κατόπιν εισήγησης προς την Σύγκλητο του Πανεπιστημίου
Ιωαννίνων από πρώην συμφοιτητές της Π.Ε., και νυν
καθηγητές στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων στα τμήματα Ιστορίας
και αλλού, ακόμη και σήμερα, έγινε τιμητική παρουσίαση του
λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού έργου της, στην αίθουσα
Τέχνης και Λόγου του Πανεπιστημίου.
Η Πιπίνα Δ. Έλλη, ως άνθρωπος των γραμμάτων
και της Τέχνης τελικά, έχει κατά καιρούς δημοσιεύσει
ποιήματα, άρθρα ποικίλου ενδιαφέροντος, και λογοτεχνική
κριτική για άλλους λογοτέχνες στις ελληνικές εφημερίδες
στο Σύδνεϋ και στη Μελβούρνη, ενώ παιδικές ιστορίες και
ποιήματά της έχουν ακουστεί από το
SBS,
και επίσης από δύο ραδιοσταθμούς του
community radio.
Έχει προσφέρει το χρόνο της για διάφορες ομιλίες στο
Σύδνεϋ, για την Παμμακεδονική κατόπιν εισήγησης των
Μακεδόνων, και πέντε για την Πανηπειρωτική ένωση,
παρομοίως, δηλαδή, κατόπιν εισήγησης προς την Π. Έλλη, των
εκπροσώπων της.
Έχει γράψει στο ετήσιο
περιοδικό της
Παμμακεδονικής
Ένωσης
το 2001
και το 2005
Στην Ετήσια Ηπειρωτική
εφημερίδα,
Τα Νέα για τέσσερις ή πέντε χρονιές
Στα λογοτεχνικά
περιοδικά της Μελβούρνης,
ο Λόγος και Αντίποδες
Στο
e-magazine
Anagnostis,
λίγο μετά από την εμφάνισή του
Σε ελληνικές εφημερίδες
στην Αυστραλία και στην Ελλάδα
Έχει λάβει μέρος στις
κάτωθι λογοτεχνικές Ανθολογίες:
1. Του Ευάγγελου Ρόζου:
Σύγχρονη Ανθολογία Ποίησης
1977-1997, Αθήνα
1997
2. Των Γ. Κατσαρά και
Γ.Λιάσκου:
Ποιητικές ώρες, Μελβούρνη 1998
2. Στην Τριμηνιαία Έκδοση
της Ένωσης Αιτωλοακαρνανών Λογοτεχνών,
Παρουσία,
Επιθεώρηση Λόγου και Τέχνης, Ελληνική Παροικία της
Αυστραλίας –αφιέρωμα-, τεύχος 50, Οκτώβριος-Δεκέμβριος
2009
Έχει επίσης συμμετάσχει στην Μνημόσυνο
Ημερίδα για τα σαράντα χρόνια από το θάνατο του Ν.
Καζαντζάκη στο Πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ το 1999, και η
εργασία της
Ο Οθέλος Ξαναγυρίζει του Ν. Καζαντζάκη: μία
πολύπλοκη υπόθεση, μεταφράστηκε στα Γαλλικά και
δημοσιεύτηκε στη Γενεύη από την
Εταιρεία των Φίλων του
Καζαντζάκη το 2002.
Την περίοδο του 2008 και 2009 εργάστηκε ως
βοηθός έρευνας, δίπλα στον Διδάκτορα του Πανεπιστημίου του
Wollongong,
Michael Jacklin.
Μέχρι στιγμής η Πιπίνα Δ.
Ε., έχει εκδώσει 30 βιβλία στα οποία: συμπεριλαμβάνονται,
μελέτες, ποίηση (στην Ελληνική και στην Αγγλική), θεατρικά
έργα (στην Ελληνική και Αγγλική), μυθιστόρημα, παιδικό
μυθιστόρημα (στην Ελληνική και Αγγλική). Το λογοτεχνικό
έργο της, διακρίνεται για την κοινωνική του υφή και την
συμπαράσταση στον συνάνθρωπο, μέσω της ανάλυσης των
κοινωνικών-οικονομικών-πολιτικών δεδομένων της εποχής μας
και την κατανόησή τους. Το τελευταίο της βιβλίο ποίησης,
Μία Μάσκα, Ένα Κενό, πρόκειται να κυκλοφορήσει
σύντομα. Επίσης έχει ολοκληρωθεί η συγγραφή του βιβλίου
της Περιμένοντας τους Αγώνες που θα εκδοθεί
Ιούνιο-Ιούλιο, τρέχοντος έτους.
Η Πιπίνα Δ. Έλλη, μέχρι στιγμής έχει λάβει
τρία (3) βραβεία για το Θεατρικό της έργο, τρία (3) για
την Ποίησή της και επτά (7) αναγνωρίσεις-ευχαριστήρια
(πλακέτες, αναμνηστικά κύπελλα κτλ) για την προσφορά της
στην Ελληνική παροικία του Σύδνεϋ (είτε με την προσφορά
της στα γράμματα, είτε για την προσφορά της, για την
οικονομική ενίσχυση των Πανεπιστημίων
Macquarie,
Sydney,
ή του Συλλόγου Εκπαιδευτικών της Ελληνικής Γλώσσας του
Σύδνεϋ).
Επιπλέον απέκτησε δίπλωμα
από τη συμμετοχή της σε Σεμινάριο της ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων το
2004. Κάποια από τα βιβλία της υπάρχουν στις βιβλιοθήκες
των Πανεπιστημίων Ιωαννίνων και Κερκύρας. Στη Ζωσιμαία
βιβλιοθήκη Ιωαννίνων, καθώς και στο Κέντρο των Ηπειρωτικών
Μελετών. Εδώ υπάρχουν όλα τα βιβλία της εκτός από τα
εκδοθέντα μετά από το 2010. Και αυτά που είναι γύρω στα
τέσσερα, θα δοθούν εφέτος κάποια στιγμή.
Όσον αφορά τη ζωγραφική της
θα πούμε εδώ ότι ζωγραφίζει από το 1970, έχει εκθέσει
πέντε (5) φορές, ατομικά, και εφτά (8), συλλογικά.
Η Πιπίνα
Elles
έχει λάβει μέρος στα
Archibald
και
Dobell awards
στο
NSW Gallery
.
1. Στο
Archibald award
με τα πορτραίτα: της
Irina Dunn,
το 1997 και του
Professor
Γιώργου Παξινού το 1999
2. Στο
Dobell award
με δύο πίνακες με μολύβι και κάρβουνο, επίσης το 1997 και
το 1999.
Έργο της βρίσκεται επίσης
στη Δημοτική Πινακοθήκη Πυρσινέλλα, των Ιωαννίνων.
Προς το παρόν η συγγραφέας
και καλλιτέχνιδα Π.Δ.Ε., εργάζεται πάνω σε διάφορα
κείμενα, διαφορετικής υφής και ασχολείται εκτεταμένα με
την σκιτσογραφία.
